Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

14:53
12/12/2014
Η ερευνητική ομάδα του Archimedes Palimpsest project αποκρυπτογράφησε το αντίγραφο του «Περί μεθόδου μηχανικών θεωρημάτων». Αποδεικνύεται ότι ο Αρχιμήδης προσέγγισε ΠΡΩΤΟΣ τη θεωρία του απόλυτου απείρου και τη συνδυαστική –κλάδο των μαθηματικών που χρησιμοποιείται στην πληροφορική!
 
Τα νέα επιστημονικά ευρήματα αποκαλύπτονται στην έκθεση «Lost and Found: The Secrets of Archimedes» στο Μουσείο Τέχνης Walters της Βαλτιμόρης, η οποία ολοκληρώνεται την 1η Ιανουαρίου του 2012.
 
Τα ευρήματα για το έργο του Αρχιμήδη
 
Στο μοναδικό γνωστό αντίγραφο του έργου «Περί μεθόδου μηχανικών θεωρημάτων» αναπτύσσεται ένας μαθηματικός συλλογισμός, το «ενεργεία άπειρο», ο οποίος δεν συναντάται σε κανένα άλλο μαθηματικό κείμενο της αρχαιότητας. Μεταξύ άλλων, ο Αρχιμήδης (287-212 π.Χ.) στο συγκεκριμένο έργο του υποστηρίζει πως 2 διαφορετικά σύνολα γραμμών είναι ίσα σε πλήθος, αν και είναι σαφές ότι είναι άπειρα. Οι συλλογισμοί για την έννοια του απόλυτου απείρου άρχισαν δειλά-δειλά να υπεισέρχονται στα μαθηματικά τον 16ο και 17ο αιώνα, για να αναπτυχθούν πλήρως κατά τα τέλη του 19ου αιώνα και μετά. Σημειώνεται ότι με την επεξεργασία του χειρογράφου έγινε δυνατόν να διαβαστούν περίπου οκτώ γραμμές από την πρόταση 14 της πραγματείας αυτής.

Νέα αρχαιολογικά ευρήματα ανακαλύφθηκαν στον Πλαταμώνα (εικόνες)

13/12/2014

Σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή του Πλαταμώνα Πιερίας έφερε στο φως η αρχαιολογική έρευνα που πραγματοποιεί η Εφορεία Αρχαιοτήτων Πιερίας στο πλαίσιο των κατασκευαστικών εργασιών του τμήματος Μαλιακός – Κλειδί Ημαθίας της νέας εθνικής οδού ΠΑΘΕ.
Σύμφωνα με την αρχαιολόγο κα Σοφία Κουλίδου, ένα νεκροταφείο και ένας οικισμός με αψιδωτά κτήρια της εποχής του Χαλκού (μέσα 2ης χιλιετίας π.Χ.) στη θέση «Ρέμα Ξυδιάς» στην περιοχή Πηγή Αρτέμιδος του Πλαταμώνα Πιερίας ανέδειξε η αρχαιολογική έρευνα.
«Η θέση χρησιμοποιήθηκε κατ’ αρχήν ως νεκροταφείο με μέχρι στιγμής 19 αποκαλυμμένους κιβωτιόσχημους τάφους» αναφέρει η κα Κουλίδου.
Σύμφωνα με την αρχαιολόγο, μετά την ταφική χρήση και ίσως παράλληλα με αυτήν κατασκευάστηκαν στην ίδια θέση αρχιτεκτονήματα τα οποία φέρνει τώρα στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη. Πρόκειται για δύο αψιδωτά κτήρια  και μνημειακούς τοίχους (ίσως περιβόλους) που πιθανόν οριοθετούν τον οικιστικό χώρο. 

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ-Ο ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ

 Η πολύ καλή φίλη του ιστολογίου Poly Katri εργάστηκε πάνω σε μια υπόθεση επί του προσανατολισμού του τύμβου Καστά.
Ας δούμε  τα συμπεράσματα της.
======================

ΥΠΟΘΕΣΗ προσανατολισμού τύμβου Καστά Αμφίπολης
Περίληψη:
Φαίνεται ότι υπάρχει σχέση προσανατολισμού του μνημείου με: Πυραμίδες Αιγύπτου, Βαβυλώνα, Έφεσο, Τροία, Ιερό Άμμωνα Δία Χαλκιδικής, Δελφούς.
Το σχήμα έλλειψης στην κορυφή φαίνεται συμβατό με τις αποτυπώσεις Πολυμενάκου.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Αμφίπολη: Έχει ολοκληρωθεί η τομογραφία του Τύμβου Καστά; - Αναφορές για δύο ακόμη εισόδους!





Ερωτήματα τίθενται από πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας ότι έχουν εντοπιστέι δύο ακόμα είσοδοι στον Τύμβο Καστά από την τομογραφία του λόφου η οποία (ανεπιβεβαίωτα πάντα) έχει ολοκληρωθεί.
 
Η ιστορία του Έλληνα επιστήμονα που όνειρό του με τα σχέδιά (εφευρέσεις) του ήταν να κάνει την Ελλάδα μας μία αυτοδύναμη και ανεξάρτητη χώρα, όμως δυστιχώς πέθανε στην ψάθα διότι οι Εθνοπροδώτες που κυβερνούσαν και συνεχίζουν να κυβερνούν πούλησαν τα σχέδιά του σε Ισραήλ και Τουρκία για να πλουτίσουν τις τσέπες τους και όχι την Δύναμη της Ελλάδας μας!!!!

Ο θάνατος του Γ. Γκιόλβα -'Ενας χρόνος ζωής μου έμεινε


ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΙΟΛΒΑΣ (Ηχητικό Κανόνι Υπερχαμηλής Συχνότητος)


Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Ξύλινο γλυπτό στα έγκατα της γης : ξύλινο γλυπτό όρθιας ενδεδυμένης αντρικής μορφής

Εντοπίστηκε κατά τη διάρκεια εργασιών για την επέκταση της γραμμής Χαϊδάρι-Πειραιάς

Ένα εντυπωσιακό εύρημα έφερε η «σκαπάνη» του Μετρό. Κατά τη διάρκεια εργασιών της Αττικό Μετρό για την επέκταση της γραμμής Χαϊδάρι-Πειραιάς, αποκαλύφθηκε και συλλέχθηκε ξύλινο περίοπτο γλυπτό όρθιας ενδεδυμένης ανδρικής μορφής. Ο εντοπισμός του έγινε στο πλαίσιο της αρχαιολογικής διερεύνηση των αρχαίων φρεάτων που εντοπίστηκαν στον υπό κατασκευή Σταθμό «Δημοτικό Θέατρο», επί της Πλατείας Αγίου Κωνσταντίνου. Το ξύλινο γλυπτό βρέθηκε 1,12μ κάτω από το επίπεδο της επιφάνειας της θάλασσας (βάθος -14,17μ από την επιφάνεια).

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Βεργίνα: Τί έδειξε η αξονική τομογραφία στα οστά του Φιλίππου

Ο δρ Θ. Αντίκας, ο άνθρωπος που υπέβαλε σε αξονική τον νεκρό της Βεργίνας μιλά στο theTOC: Τα «μυστικά» του τάφου, η ταυτοποίηση του Φιλίππου, η σκύθη πριγκίπισσα.
|
SHARE THIS
Ο δρ Θεόδωρος Αντίκας ανθρωπολόγος – ανατόμος, επιστημονικός συνεργάτης σε πλήθος ανασκαφών, μιλά στο TheTOC.gr για τα πρώτα αποτελέσματα που έδωσε η νέα ανθρωπολογική ανάλυση οστών από τις δύο χρυσές λάρνακες που βρέθηκαν στον τάφο ΙΙ της Βεργίνας.
Τα αποτελέσματα της έρευνας που διήρκεσε τέσσερα χρόνια, θα παρουσιαστούν την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης από τη διεπιστημονική ομάδα της πανεπιστημιακής ανασκαφής στη Βεργίνα.
Ο δρ. Θεόδωρος Αντίκας
Ο δρ. Θεόδωρος Αντίκας
Επί της ουσίας, η έρευνα βάζει μία άνω τελεία, στα σενάρια αμφισβήτησης που παρέμειναν ανοικτά από το 1977, όταν ο Μανώλης Ανδρόνικος ταύτισε τον τάφο της Μεγάλης Τούμπας στη Βεργίνα με τον βασιλιά των Μακεδόνων Φίλιππο τον Β. 
Από τα αποτελέσματα της ανάλυσης του Υ-DNA θα προκύψει η ταύτιση του νεαρού νεκρού με τον εγγονό του Φιλίππου και έναν από τους δύο γιους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον Αλέξανδρο Δ, με τον πιο απόλυτο τρόπο γιατί απλώς το Υ-DNA περνά αναλλοίωτο απο πατέρα σε γιό, εγγονό, δισέγγονο...

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Θραύσματα από τη μάσκα του Φιλίππου Β' ως αρχιερέα των ορφικών μυστηρίων





Θραύσματα από τη μάσκα που φορούσε ο βασιλιάς των Μακεδόνων Φίλιππος Β΄ ως αρχιερέας των ορφικών μυστηρίων εντοπίστηκαν στον τάφο ΙΙ στις Αιγές (Βεργίνα).
Ίχνη χουντίτη και πορφύρας στα 350 οστά και θραύσματα οστών στις δύο χρυσές λάρνακες, επιβεβαιώνουν τη θεωρία ότι ο νεκρός έφερε στο πρόσωπο μια επιμελημένη κατασκευή, την οποία φορούσε εν ζωή και ως ένδειξη τιμής και αναγνώρισης της προσφοράς του, την έβαλαν στο πρόσωπό του πριν από την καύση.

O τάφος ΙΙ της Μεγάλης Τούμπας της Βεργίνας ανήκει στον Φίλιππο Β'

Και ανθρωπολογικά αποδεικνύεται πλέον – και όχι μόνο αρχαιολογικά – ότι ο τάφος ΙΙ της Μεγάλης Τούμπας της Βεργίνας ανήκει στον Φίλιππο Β'

Το αποκάλυψε η... ηλικία του


ΤΗΣ ΧΑΪΔΩΣ ΣΚΑΝΔΥΛΑ chskandyla@ekdotiki.gr
Ηχηρή η απάντηση της καθηγήτριας Αρχαιολογίας του ΑΠΘ και ευρωβουλευτίνας Χρυσούλας Παλιαδέλη σε όσους αμφισβήτησαν στο παρελθόν την ταυτότητα του νεκρού που βρέθηκε το 1977 από τον Μανόλη Ανδρόνικο στον τάφο ΙΙ της Βεργίνας. H έρευνα βρίσκεται σε θέση σήμερα να προσδιορίσει με ακρίβεια το χρόνο του θανάτου του νεκρού στα 336 π.Χ., ενώ ο καθορισμός της ηλικίας του δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Η «μούμια» του Αγαμέμνονα. Γιατί μας κρύβουν την αλήθεια;

Η «μούμια» του Αγαμέμνονα. Γιατί μας κρύβουν την αλήθεια;
Η έκπληξη ήταν τεράστια, όταν σηκώνοντας την γνωστή πλέον χρυσή προσωπίδα ανακάλυψαν ότι ο νεκρός ήταν ταριχευμένος δηλ. ήταν «μούμια». Αξίζει δε τον κόπο να παραθέσουμε το απόσπασμα, όπου ο ίδιος ο Σλήμαν αφηγείται το περιστατικό ανεύρεσης του νεκρού:

Το στρογγυλό πρόσωπο με όλη του την σάρκα είχε διατηρηθεί θαυμάσια κάτω από την βαρειά χρυσή προσωπίδα. Δεν υπήρχε ούτε ίχνος από τα μαλλιά, αλλά τα δύο μάτια διακρίνονταν τέλεια, όπως και το στόμα, το οποίο λόγω του τεραστίου βάρους που είχε δεχθεί, ήταν διάπλατα ανοιχτό, αποκαλύπτοντας 32 όμορφα δόντια.

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Ο ¨ΤΑΦΟΣ¨ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΤΑΦΟΣ...

             Σύμφωνα με τον ερευνητή Βασίλειο Βασιλάκο εκ της Τραπεζοντής Σπάρτης στο βιβλίο του «Οι μύστες του Ταϋγέτου» αναφέρει: «Ελληνικό κράτος καλείται το τμήμα της γης που αποτελείται από υψηλές & αιχμηρές κορυφές επί το πλείστον πετρώδεις για την δημιουργία σκιών και κατ΄επέκταση θρησκειών». Σύμφωνα με την πολυετή έρευνα και τα ευρήματα του (πλήθος κτερισμάτων και αποδεικτικών αρχαιολογικών στοιχείων που επιβεβαιώνουν την θεωρία του), το 25.000 π.Χ. ένα διαστημόπλοιο με το όνομα «Τάλετον» προσγειώθηκε στην κορυφή του Ταΰγετου που έχει σχήμα τέλειας πυραμίδας. Οι αστρικοί ταξιδιώτες αναζητούσαν μια τέλεια πυραμίδα, όπου με βάση την σκιά της και τις αστρικές καθετοποιήσεις θα έδιναν χρησμούς για να φτιαχτούν οι πόλεις και τα ιερά όλου του πλανήτη.  Από την λέξη σκιά προέρχεται και η λέξη θρησκεία, που ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή έννοια της θρησκείας. Η σκιά της πυραμίδας ήταν ιερή και απαγορεύονταν να αλλοιωθεί το σχήμα της, γι΄αυτό και η λέξη θρη-σκια, σημαίνει: «θύω την σκιά», θυσιάζω στην σκιά για να κρατήσω σταθερό τον χρησμό.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Οι Καρυάτιδες της Αθήνας και της Αμφίπολης


Οι καρυάτιδες της Αθήνας και της Αμφίπολης! Με την Ευγενία Κούκουρα (Επίσημη Ξεναγό και Διερμηνέα του Ελληνικού Κράτους), μια απίστευτη Μυθική Αναζήτηση...

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΘΑΝΟ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΥΛΗΘΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ


Από την  μέχρι στιγμής πορεία της ανασκαφής στον Τάφο της Αμφίπολης από πολλούς διατυπώνεται η άποψη ότι ο τάφος πιθανόν να έχει συληθεί.

Και αυτό διότι αφ’ ενός μεν δεν έχουν βρεθεί τα κεφάλια των Σφιγγών και αφ’ ετέρου λόγω της  ύπαρξης ενός κενού 40 Χ 50 cm στον διαφραγματικό τοίχο που βρέθηκε μετά την αφαίρεση του χώματος  που κάλυπτε την είσοδο κάτω από τις Σφίγγες.

Όσον αφορά το πρώτο, όπως έχω ήδη αναφέρει,  οι Σφίγγες είναι εσκεμμένα ακέφαλες  είτε για λόγους συμβολικούς είτε για άλλους λόγους που αφορούν την ασφάλεια του μνημείου. Το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν τα κεφάλια των Σφιγγώναυτό καθ’ εαυτό ενισχύει αυτήν την άποψη  μιας και είναι  απίθανο ναεκλάπησαν από τυμβωρύχους καθώς αυτοί ενδιαφέρονται αποκλειστικά  και μόνο για πολύτιμα αντικείμενα και είναι λογικό να αγνοούσαν τέτοια ογκώδη και πολύ βαριά αντικείμενα.

Τύμβος Καστά: Οι οκτάφυλλοι ανάγλυφοι ρόδακες μαρτυρούν τον ένοικο;

   


 
    Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού περί των νεώτερων ευρημάτων της ανασκαφής του Τάφου της Αρχαίας Αμφίπολης : «Επί του διαφραγματικού τοίχου αποκαλύπτεται, επίσης, μαρμάρινο επιστύλιο με γείσο, όμοιο του αντίστοιχου του ιδίου περιβόλου. Φέρει διάκοσμο με οκτάφυλλους ανάγλυφους ρόδακες, στο ύψος του επιστυλίου των πλευρικών τοίχων»   ( όπως φαίνεται στην παρακάτω  εικόνα ).

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Μηχανή του Χρόνου: Ο Μ. Αλέξανδρος της Ακρόπολης. Το περίφημο γλυπτό μετά την επίσκεψή του στην Αθήνα

Ένα από τα καλύτερα σωζόμενα γλυπτά του Μουσείου της Ακρόπολης είναι το "πορτρέτο" του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δείτε τα υπόλοιπα γλυπτά από μουσεία σε όλο τον κόσμο
Το πορτρέτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που βρέθηκε το 1886 κοντά στο Ερέχθειο και σήμερα εκτίθεται στο Μουσείο της Ακρόπολης, διεκδικεί τα πρωτεία ως ένα από τα καλύτερα σωζόμενα και πιο όμορφα γλυπτά του.

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων; Περισσότερες αποδείξεις!


Μία ακόμη απόδειξη για το ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Η αριστερή προπαγάνδα έχει κατακλείσει τα σχολεία της Ελλάδας από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο.

Κυριολεκτικά χιλιάδες καθηγητές και δάσκαλοι διδάσκουν στα παιδιά μας ότι δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.

Φανταστείτε τι θα γινόταν αν οι Κινέζοι δάσκαλοι και καθηγητές δίδασκαν ότι οι σημερινοί Κινέζοι δεν είναι απόγονοι των αρχαίων Κινέζων και πόσοι από αυτούς θα πήγαιναν στα στρατόπεδα εργασίας ή στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Στα μέσα Φεβρουαρίου δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο ότι Ελληνίδα καθηγήτρια στη Β’ Γυμνασίου εξοργισμένη φώναζε στους μικρούς μαθητές της ότι είναι ανοησία να πιστεύουν πως είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και του μεγάλου Αλεξάνδρου. 

Και όταν κάποιοι από τους μαθητές της ανέφεραν την έρευνα του καθηγητή μοριακής βιολογίας, κ. Τριανταφυλλίδη από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η μεγάλη αυτή καθηγήτρια που παρεμπιπτόντως δίδασκε γεωγραφία, άστραψε και βρόντηξε και είπε επι λέξη: «Αυτά είναι σαχλαμάρες και κανένας δεν έχει αποδείξει τίποτα. Οι συγκεκριμένες θεωρίες είναι ανεπίσημες και ως εκ τούτου μη αποδεκτές από εμένα».

Στο βίντεο που θα δείτε ο Καθηγητής κ. Παπαγρηγοράκης στηρίζει την έρευνά του σε γενετική και σε σύγκριση κρανίων νεοελλήνων και αρχαίων Ελλήνων.

Είναι πολύ σημαντικό να δείξετε αυτό το άρθρο και το βίντεο σε όσους περισσότερους εκπαιδευτικούς μπορείτε, αναρτήστε το στο facebook και προωθήστε όπως και όπου μπορείτε.


Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

Ο Οδυσσέας στο έργο του Λιαντίνη



Ο Οδυσσέας στο έργο του Λιαντίνη

Η ανάρτηση αυτή θα προσπαθήσει να συγκεντρώσει σε μορφή σταχυολόγησης όσα έχει γράψει ο Λιαντίνης για τον Οδυσσέα στο έργο του. Κι ο λόγος είναι πως ο ομηρικός ήρωας αποτελεί βασική νοητική εποπτεία στο έργο του Λιαντίνη ενώ και στην προσωπική του ακόμη ζωή αποκαλούσε τον εαυτό του Οδυσσέα.
Ο ΕΞΥΠΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΪΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥ
Την εικόνα του ακέραιου ανθρώπου την ιστόρησε μια για πάντα ο Όμηρος με το μύθο του Οδυσσέα. Του κλέφτη από μια σκοπιά. Του πανούργου, του απαρνητή των γυναικών και του γόη των τεράτων.
LIANTINIS Ο Οδυσσέας στο έργο του Λιαντίνη
Εάν ο Οδυσσέας μας φαίνεται τέτοιος, υπάρχει ωστόσο και μια ηθική πλατύτερη από τη χριστιανική. Μια ηθική που το ιστορικό της ξετύλιγμα την κατάντησε στο σημείο, ώστε η ανεπάρκεια της γνώσης και η αδυναμία της βούλησής μας να την έχουν παροπλίσει. Εννοώ την ελληνική ηθική της ακμής, που συμβατικά τελειώνει όταν ο Πυθαγόρας ο Ρηγίνος ετελείωνε στους Δελφούς τον Ηνίοχο, το 476 π.Χ.
Έχω τη γνώμη πως μπροστά στην ελληνική αρετή οι άνθρωποι πισωπατούν, από τη στιγμή που αρχίζουν να την κατανοούν σε βάθος. Κι αυτό, γιατί δεν υποφέρει ο άνθρωπος τη διαμαντένια σκληρότητα της φύσης. Το τρομερό του ωραίου, που λένε οι ποιητές.
Πράγματι, ο πολυμήχανος Οδυσσέας είναι ο αμαρτωλός και ο άπιστος. Ας αναλογιστούμε πώς τον κολάζει ο Δάντης. Αλλά πόση λάμψη αφήνει πίσω του, πόσο μεράκι στέρησης και πλούτο μνήμης, κάθε φορά που φεύγοντας αποχαιρετά ανθρώπους που τους βρήκε μετρημένους και δίκαιους. Ή εάν δεν τους βρήκε, τους ανάγκασε να γίνουν τέτοιοι. Τουλάχιστον μαζί του.
Ο Οδυσσέας δεν είναι ούτε της νύχτας ο φυγόδικος, ούτε ο ληστής της μέρας. Είναι ο έξυπνος με την αρχαϊκή σημασία της λέξης.
Ανήκει, δηλαδή, σε κείνη τη φυλή των ανθρώπων, που μιας και βρέθηκαν έξω από τον παράδεισο με το απαγορευμένο δέντρο, μιας και βρέθηκαν έξω από το σύμπαν του ζώου θα λέγαμε με πνεύμα ελληνικής θεολογίας, δεν άφησαν τον εαυτό τους να ξαναπέσει στο ζώο. Να ξανακοιμηθεί.
Λέγοντας πως ο Οδυσσέας είναι ο έξυπνος, εννοώ αυτήν ακριβώς την αγρύπνια. Την εξυπνάδα, που είναι η κατάσταση έξω από τον ύπνο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, «Ο Νηφομανής», σελ. 13
Αν το πρώτο απόσπασμα μας μίλησε για τον ίδιο τον Οδυσσέα ως εικόνα του κάθε ακέραιου ανθρώπου, που έχει ελληνική αρετή και εξυπνάδα, το επόμενο θα μας δείξει πως και η Οδύσσεια δεν αφορά το ταξίδι του Πολυμήχανου και μόνο αλλά πολλά ακόμη ταξίδια:

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ ΡΩΜΗ:
«Βασιλείς φιλόσοφοι»
Εάν ευρύνει κανείς την ιστορική του όραση με το φάσμα μιας μυθικής προοπτικής, ημπορεί να διατάξει την ιστορία της Ρώμης δίπλα στην περιπέτεια της Οδύσσειας. Η περίοδος από το τέλος του Δομιτιανού ως την αρχή του Κόμμοδου (96 – 180 μ.) αντιστοιχεί στην ανάπαυλα του Οδυσσέα από την τρικυμία μετά το νησί του Ήλιου ως την ανάπαυλα μετά το νησί της Καλυψώς.
(Τα πριν το νησί του Ήλιου, οι Λαιστρυγόνες δηλαδή, οι Κίκονες, η Χάρυβδη και οι Λωτοφάγοι, είναι η περιπέτεια και το αυτοθέαμα της Ρώμης μπροστά στους θρόνους του Καλιγούλα, του Νέρωνα, του Κλαύδιου και του ύστερου Τιβέριου).
Στην πρώτη τρικυμία ο Δίας σκυλοπνίγει όλους τους συντρόφους του Οδυσσέα. Στη δεύτερη τρικυμία ο θυμωμένος Ποσειδώνας τσακίζει τον ήρωα επάνω στα θαλάσσια ξύλα του, ωσότου να τον ξεβράσουν τα ρέματα στο νησί της Ναυσικάς.
Ανάμεσα στις δύο θεομηνίες ο θαλασσινός πεζοδρόμος, ο Οδυσσέας, έζησε ένα ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα. Κοντά οχτώ χρόνους λικνίζοταν στην αγκαλιά της ηδονής και του ύπνου, που του χάριζαν η Καλυψώ και οι νύφες της στις θαλασσινές σπηλιές της Ωγυγίας με τα βαθυκύανα δέντρα.
Αυτοί οι οχτώ χρόνοι της Οδύσσειας είναι οι ογδόντα χρόνοι της δυναστείας των Αντωνίνων, 96 – 180 μ., που γεμίζουν με ειρήνη τον καιρό από την άθλια σφαγή του Δομιτιανού ως την κατάπτυστη ανάρρηση του Κόμμοδου. Οι τυραννίες του Δομιτιανού και του Κόμμοδου είναι δύο κλύδωνες της Ρώμης σκοτεινοί, όσο σκοτεινές ήσαν και οι δύο τρικυμίες της Οδύσσειας, που δείξανε στον ήρωα και στο τσούρμο του το βυθό του πόντου.»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, «Πολυχρόνιο», σελ. 119

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ:
Ναοί της Αθηνάς και οι δύο!
Το κλασικό πνεύμα άρχισε με τον Όμηρο. Στον Οδυσσέα ενσαρκώνεται ο αιώνιος άνθρωπος, που συντόνισε την πράξη του με τον αιώνιο ρυθμό. Η ζωή του Οδυσσέα είναι η ανθρώπινη κίνηση απάνου στην ασύλληπτη εφαπτομένη της ύλης και της μορφής. Μέσα στη χειροποίητη σχεδία του έχουν αποθέσει τις συνταγές και τα φάρμακα, τα εργαλεία, τα όπλα και τα σκεύη τους όλες οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες και οι τέχνες.
Ο Οδυσσέας είναι ο άνθρωπος, που όλα τα γνώρισε και όλα τα δοκίμασε. Και τη δύναμη της μουσικής την ενίκησε σαν τον Απόλλωνα και στον ασφοδελό λειμώνα κατέβηκε σαν το νεκρό Διόνυσο, και με τη θεά κοιμήθηκε νύχτες και νύχτες, και την αθανασία που τούταξαν την κλώτσησε κλαίγοντας.
Κάθε φορά που νίκαγε κι ένα καινούργιο τέρας, επιβεβαίωνε τη διαίσθησή του ότι τραβάει σωστά τον ανθρώπινο δρόμο, ότι έσωσε πάλι να μη γκρεμισθεί από τη νοητή γραμμή της ακμής όπως οι σύντροφοί του, που ένας – ένας γλιστρώντας στη γοητεία της απόκλισης ξεπέφτανε από άνθρωποι σε βοσκήματα.
Η επιστροφή στην Ιθάκη ήταν αξεδιάλυτα δεμένη με την ανάγκη να μείνει άνθρωπος. Και για να μείνει άνθρωπος, έπρεπε να ξεφύγει από όλα τα φίλτρα της Κίρκης, τα καλέσματα δηλαδή προς το ζώο, που κάθε φορά πηδούσαν μπροστά του με αλλαγμένη όψη.
Το βαθύτερο νόημα του νόστου δεν βρίσκεται στο ότι ο ήρωας ποθεί να εύρει την Ιθάκη, αλλά στο ότι λαχταράει να μη χάσει τον εαυτό του.
Το φθάσιμο στην Ιθάκη σημαίνει ότι έμεινε ως το τέλος άνθρωπος. Τίποτ” άλλο δεν είχε κι ούτε χρειαζόταν να κάμει. Γι” αυτό και η εκδοχή, ότι άφησε πάλι βαρυεστημένος το νησί και ξαναρίχθηκε στις θάλασσες, σε καμία περίπτωση δεν ημπορεί να έχει κλασσική προέλευση.
Ο γυρισμός του Οδυσσέα φανερώνει ότι το κλασσικό πνεύμα στην τελική του μαρτυρία καταφάσκει τη ζωή. Ο άνθρωπος δικαιώνεται σίγουρα, αβίαστα και απλά. Πράγμα που δεν συμβαίνει με το ευρωπαϊκό πνεύμα, όπως ημπορεί να δείξει μια σπουδή του Faust, που αποτελεί το αντίστοιχο του Οδυσσέα μέσα στο ευρωπαϊκό πνεύμα.
Το κλασσικό πνεύμα ετελείωσε με τον Παρθενώνα, το ναό της Αθηνάς. Η Αθηνά για τους έλληνες ήταν η προστάτιδα της σοφίας αλλά και η υπέρμαχος του Οδυσσέα. Εν όσω ζούσε μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, δαιμόνια, αεικίνητη, φροντιστική, οδηγήτρια και πολύτροπη, είχε για ναό της τον ίδιο τον Οδυσσέα.
Όταν όμως στην περίκλεια εποχή ο κλασσικός άνθρωπος ξέφυγε με μια ενθουσιασμένη ιαχή κατρακύλας από τη γραμμή της ακμής, ο Οδυσσέας πέθανε. Εκαταβούλιαξε μέσα στο ανώνυμο σμάρι των συντρόφων. Εκείνη την ώρα ήταν φυσικό η ψυχή της Αθηνάς, που ζούσε μέσα του, η σ ο φ ί α του κλασσικού πνεύματος, να ζητήσει το ναό που θα σκέπαζε το σεπτό σκήνωμά της. Ήταν λοιπόν ανάγκη αδήριτη, αίτημα γεωμετρικό, το ναό να τον χτίσει ο Περικλής, κι ο ναός να γίνει το ωραιότερο μνημείο του κλασσικού κόσμου. Σύμβολο ατελεύτητου θανάτου, αφού αιώνια ήταν και η ζωή που σκέπασε.
Στα δύο αετώματα του Παρθενώνα οι συνιστώσες του διονυσιακού και του απολλώνειου ανερχόμενες ήρεμα απολήγουν σε μίαν ακμή. Εάν συλ-λογισθεί κανείς τη δυναμική ένταση, που κρύβει αυτό το μορφικό σχήμα, τότε το αέτωμα μεταβάλλεται αυτόματα σ” ένα τανυσμένο τόξο, όμοιο με το τόξο του Ηράκλειτου, το οποίο ο εφέσιος σοφός διασκέδαζε να το ονομάζει άλλοτε ζωή (βίος), και άλλοτε θάνατο (βιός). Ποιος ξέρει, αν αυτό το τόξο η θεωρία του Ηράκλειτου δεν το δανείσθηκε από την πράξη του Ηρακλή!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Χάσμα Σεισμού, σελ. 142

ΣΤΡΑΤΗΓΗΜΑΤΑ
Και την Ελλάδα μέσα στη λαίλαπα του χρόνου γνωρίζουμε πως την έσωσαν τα στρατηγήματα. Οδυσσέας και δούρειος ίππος στην Τροία. Κολοκοτρώνης και Δερβενάκι στη μεγάλη Επανάσταση. Θεμιστοκλής και Ξέρξου απάτη στη Σαλαμίνα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα, σελ. 150

Ο ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Όταν ρωτιέται ο Οδυσσέας στην Κυκλώπεια από τον Πολύφημο, ποιο είναι το όνομά του, απαντάει: Ούτις. [...]Το Ούτις τονίζει την αφόρμηση του ανθρώπου από το Μηδέν.
Όταν όμως ο άνθρωπος νικήσει τον Πολύφημο, όταν εξ-ουθενώσει την απειλή και μηδενίσει το Μηδέν, τότε υψώνεται στο Είναι, παύει να είναι ο Ούτις και γίνεται ο επώνυμος και ο ενώνυμος, ο ορισμένος άνθρωπος, ο Οδυσσέας:
φάσθαι Οδυσσήα πτολιπόρθιον εξαλαώσαι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Έξυπνον Ενύπνιον, σελ. 175

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ
Παίζει και πάλι το παιχνίδι του Οδυσσέα. Προκειμένου να ξεφύγεις ένα στοιχειό σαν τον Πολύφημο, δεν ωφελούν τα μπράτσα σου. Κόφτα καλύτερα και βάλτα μαζί με τα δαυλιά στο τζάκι. Θυμήσου όμως το δαυλί που θα του βγάλεις το μάτι, και το φλασκί με το κρασί που θα τον μεθύσεις. Ή μπροστά στον κίνδυνο να σε κομματιάσουνε οι Σειρήνες, άσε το κερί και δέσου με τα σκοινιά στο κατάρτι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Ο Νηφομανής, σελ. 18
 
ΣΑΝ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ
«Μόνο τ” αυτιά άφησα ασφάλιστα – σαν τον Οδυσσέα -, για να φτάσει ως τη σπηλιά μου ο γιορτερός θόρυβος από το μακρυνό βάθος της πολιτείας.»
Από επιστολή που έγραψε ο Λιαντίνης κάποια Χριστούγεννα στην ξενιτιά (25-12-70) – έχει δημοσιευτεί από το δημοσιογράφο Δ. Αλικάκο στο βιβλίο «Λιαντίνης, Έζησα έρημος και ισχυρός»
Είναι πράγματι εντυπωσιακό να βλέπεις το συγγραφέα αυτό που ο ίδιος βίωσε χρόνια πριν, σε μια σοφίτα της Γερμανίας, να περνάει αργότερα στο συγγραφικό του έργο. Μια αόρατη κλωστή που ενώνει τα σπασμωδικά νοήματα και αποκαλύπτει πως ο Λιαντίνης δεν έγραψε, ο Λιαντίνης έζησε. Με την ίδια έννοια που αναλύει τον όρο ο ίδιος στα Ελληνικά του (σελ. 117) και μιλώντας για τους έλληνες. «Το ξέρουμε αυτό;», ρωτάει εκεί ο Λιαντίνης. Και παραθέτει τούτο:
Όσο για μέριμνα του τόπου, για διοίκηση -
ούτ” ήξερε τι γένονταν τριγύρω του.
Αχ! ο Καβάφης. Πάντα μπροστά μας βγαίνει ο πονηρός ο γέρος.
Κοίτα να ιδείς πώς μιλά εδώ για τον Καβάφη. Ένας ακόμη Οδυσσέας της φυλής κι ο Αλεξανδρινός. Κι έτερος Οδυσσέας και ο ίδιος ο Λιαντίνης. Αξίζει όμως να βρει κανείς και να διαβάσει ολόκληρο το ποίημα του Καβάφη, τον Οροφέρνη. Ή και να το ακούσετε… Που από μέριμνα του τόπου δεν εγνώριζε, ούτε ήξερε τι του γινόταν, αλλά βασιλιάς ήθελε να το παίζει. Ο Οροφέρνης είναι ο αντίποδας του Δημητρίου στον Καβάφη, που σαν τον έπαυσαν από βασιλιά οι Μακεδόνες, ξεντύθηκε μάνι μάνι τα ρούχα τα βασιλικά και έφυγε όμοια με ηθοποιό όταν η παράσταση τελειώσει. Μια εικόνα για βασιλιά που φέρνει στο νου όσα έγραψε ο Λιαντίνης στο Πολυχρόνιο (σελ. 139) για το Μάρκο Αυρήλιο, στο κεφάλαιο που αναφέραμε και πιο πάνω, τους βασιλείς φιλοσόφους της Ρώμης. Και αντιγράφω αυτολεξεί:
«Τη θέση και τη μοίρα αυτού του Αληθινού μπορούμε να την φαντασθούμε μόνο σε μια αντιστρεμμένη τάξη. Εκεί δηλαδή όπου ο πολίτης αναλογιζόμενος τις δυσκολίες και την ευθύνη αρνιέται να γίνει ηγεμόνας. Οι άλλοι όμως με τη βία του άρον άρον τον σηκώνουν στα χέρια και τον ανεβάζουν στο σταυρό της εξουσίας. Γιατί ανάμεσά τους τον κρίνουν πρίγκιπα και πρώτο.»
Αυτός είναι ο Μάρκος Αυρήλιος. Και λίγο παρακάτω ο Λιαντίνης, (σελ. 141) θα πει και τούτο για το βασιλιά φιλόσοφο της Ρώμης:
«Διάφανη είναι ακόμη πρόθεσή του να κατασημάνει και τη δύναμη που δίνει στον άνθρωπο η άσκησή του στις στερητικές επιδόσεις»
Το διαβάζεις αυτό και αφενός προσέχεις την ομοιότητα με τον Οδυσσέα και το παιχνίδι του αλλά και με το γράμμα του Λιαντίνη τα Χριστούγεννα του 70 και αφετέρου ξεπηδά μπροστά σου η υπογραφή του στο τελευταίο γράμμα προς το παιδί του, τη Διοτίμα του:
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
Γιατί αυτή είναι η ερημιά του Λιαντίνη και όχι άλλη. Δε στερήθηκε ο Λιαντίνης τους ανθρώπους που τον αγάπησαν. Και μάλιστα πολύ και πολλοί. Εκείνος ήταν που ασκούσε τον εαυτό του αυτοθέλητα στο παιχνίδι του Οδυσσέα. Με τα αυτιά πάντα ευήκοα, όχι κερωμένα και σφαλιστά. Και δεμένος αυτοθέλητα στο κατάρτι. Όμοια με Προμηθέα δεσμώτη. Και με Ιησού φορτωμένο το σταυρό του. Κι αν ενοχλεί η εικόνα ενός εσταυρωμένου Λιαντίνη, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε το ECCE HOMO του:
 
ΒΟΡΕΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Εμπροστά στο αίνιγμα του τρόπου σου
διορθώνω τον πορφυρό χιτώνα
και το διάδημα των αγκαθιών στην κόμη σου
υψώνω την καρτερία σου στον ουρανό κατάκορφα
απρίλη μήνα και φωνάζω
ecce homo.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ
ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ (σελ. 25)
Αυτός είναι ο Λιαντίνης. Ιδού ο άνδρας. Στο Εδώ Μεσολόγγι της Γκέμμας Εμπεδοκλής που πηδάει στη μήτρα του χάους και Οιδίποδας που χάνεται στον Κολωνό, στη Νέκυια Ιησούς με το φραγγέλιο στο χέρι, στο προλόγισμα του Homo Educandus Προμηθέας ερεβοκτόνος και πυρφόρος, άγνωστος Γιαννιάς στα Χορικά του Νηφομανή πλαγιάζοντας με ένα ολόφωτο οχτώ και Έκτορας στις Ώρες των Άστρων που αφήνει την Ανδρομάχη μόνη της να κλαίει, Δίας αργότερα στο Μικρό Κριτή που ανέχεται μεγαλόθυμα της Ήρας τα τσαλίμια, κι ένας αντι-Αλέξανδρος που αντί να λύνει, δένει γόρδιους δεσμούς. (Γκέμμα, 144)
Ο ίδιος στον επίλογο του Εδώ Μεσολόγγι (Γκέμμα, σελ. 166) αραδιάζει και μια σειρά ακόμη ονόματα:
«Ήταν ο πρίγκιπας, που μεταστοιχειώθηκε μέσα του η ύλη σε λάμψη. Ο Κούλιναν, πες, ο Ορλώφ, ο Μεγάλος Μογγόλος, ο Τίφανυ, ο Σάχης, ο Φλωρεντίνος, ο Αστέρας του Νότου.»
Ποιοι είναι όλοι τούτοι; Αυτοί που περιπαθώς παρακολουθούν βίντεο στο διαδίκτυο με το Λιαντίνη μπήκαν ποτέ στον κόπο να ψάξουν – εύκολο είναι, ένα πάτημα στο google – ποιος είναι ο Κούλιναν και ποιος ο Φλωρεντίνος; Λέμε τώρα…
Και λέμε ακόμη πως όλα αυτά συμποσούνται σε μία μόνο λέξη, Οδυσσέας. Αυτό το παιχνίδι παίζει ο Λιαντίνης. Του Οδυσσέα. Και για την κατανόηση θα παραθέσω ολόκληρο το απόσπασμα από το Νηφομανή:
Στην τραγωδία βλέπει (σ.σ. ο Σεφέρης) το ξετύλιγμα της ανθρώπινης ζωής απάνω στα πατήματα της φυσικής τάξης. Η παλιά γνώση πως ο άνθρωπος στέκει αντιμέτωπος στο σιδερό νόμο της ανάγκης, με μόνη δυνατότητα αντίδρασης την υποταγή του σ” αυτή, διαπερνώντας όλη τη σκέψη του μεταδίνει στο έργο του μια ιδέα μονιμότητας κλασικού ποιού. Κατανοεί πως το φθάσιμο με καιρό και με αγώνα στη συνειδητή κατάφαση αυτής της ανάγκης είναι η τραγική σοφία.
Όπως και ο Ευριπίδης, μέσα στο αίμα των ανθρώπων άκουσε τη βοή του πόντου να πνίγει το αλληλοφάγωμα των ψαριών, απάνω στο οποίο η ζωή βυσσοδομεί τη νίκη της.
«Είδε τις φλέβες των ανθρώπων
σαν ένα δίχτυ των θεών, όπου μας πιάνουν σαν τ” αγρίμια.» (Π266 )
Αν προσπάθησε, όπως οι τραγικοί, να τρυπήσει αυτό το δίχτυ, αν προσπάθησε να λύσει το σκοτεινό πλέγμα, που μέσα του συσπαράζουνται και ξεσκίζουνται σα δέντρα κουρελιασμένα οι ίδιες οι δυνάμεις της ζωής, αν προσπάθησε να βγει από το άγριο δάσος του όργου και των παθών του σύμπαντος, από τη selva oscura του Δάντη που είναι ένα από τα σταθερά οδοδεικτικά του υψίσημα, δεν το “καμε με το γλυκανάλατο τρόπο του ρομαντικού.
Όπως και οι έλληνες τραγικοί, το “καμε με τη βλοσυρή περηφάνεια της γνώσης πως μόνη ιδέα γλυτωμού από τέτοιο κακό είναι ο μεταπλασμός των όρων του. Είναι, δηλαδή, η προσαρμογή του ανθρώπου στα βίτσια της κοσμικής ανάγκης. Η αλλαγή της στάσης μας στην ενατένιση της μοίρας, που ούτε εξαντλιέται ούτε καταργιέται.
Παίζει και πάλι το παιχνίδι του Οδυσσέα. Προκειμένου να ξεφύγεις ένα στοιχειό σαν τον Πολύφημο, δεν ωφελούν τα μπράτσα σου. Κόφτα καλύτερα και βάλτα μαζί με τα δαυλιά στο τζάκι. Θυμήσου όμως το δαυλί που θα του βγάλεις το μάτι, και το φλασκί με το κρασί που θα τον μεθύσεις. Ή μπροστά στον κίνδυνο να σε κομματιάσουνε οι Σειρήνες, άσε το κερί και δέσου με τα σκοινιά στο κατάρτι. Μοιάζει σα να μας λέει.
Αυτόν τον μεταπλασμό της ανθρώπινης πράξης, όπως τον υπαγορεύουν οι συνταγές της κοσμικής λειτουργίας, μας τον θυμίζει προγραμματικά με το έμμονο σύμβολο του Πρωτέα. Ο δόλιος γέρος δεν ξεχνά την τέχνη της συνεχούς μεταμόρφωσης.
Ουδ” ο γέρων δολίης επελήθετο τέχνης.
Κάποια φωνή, που μόλις σταματά πίσω από τα δόντια του, τον σπρώχνει συνεχώς να μας εμπιστευθεί ότι το θαλασσινό γέρο τον είχε παπού από πατέρα.
Έτσι μπαίνει, στη συνέχεια, ο Σεφέρης στο τραχή πνεύμα του προσωκρατικού αιώνα. Και τρίζοντας οι τροχοί, τον διατρέχει καθώς ο Ορέστης. Όταν εκάλπαζε τροπαιοφόρος απάνω στο λαχνί της αξεδιάλυτης κατάρας του:
Πόσοι γύροι, πόσοι αιμάτινοι κύκλοι, πόσες μαύρες
σειρές, οι άνθρωποι που με κοιτάζουν. (Π 62)
Η κίνηση μέσα στη στάση και αντίστροφα η στάση μέσα στην κίνηση που δεν αλλάζουν μέσα στην αλλαγή. (Π 46), μας υποβάλλει την τρομακτική αφύπνιση του Ηράκλειτου και του Παρμενίδη με τα οράματά τους για τις έννοιες του «γίγνεσθαι» και του «είναι». Στο ποίημα Ένας γέροντας στην ακροποταμιά (Π 200) επιχειρείται μια θεωρητική συνόψιση της προσωκρατικής οντολογίας με την εικόνα του Νείλου, που συμβολίζει το ταυτόχρονο γίγνεσθαι και είναι.
Ωστόσο η τελική του γνώση είναι ότι τα πρωτεϊκά τερτίπια του ανθρώπου δε φτάνουν για να τον περάσουν στην αντίπερα όχθη του κοσμικού ποταμού. Ολόκληρη η ποίησή του είναι ένα δραματικό σχόλιο σ” εκείνο το στίχο της Αντιγόνης του Σοφοκλή που επικυρώνει την αδυναμία του παντοδύναμου ανθρώπου: βλέπω δαιμονικό πράμα:
Ες δαιμόνιον τέρας αμφινοώ.
Εκεί ακριβώς, που ο χορός αποθεώνει τη μηχανοσύνη του παντοπόρου ανθρώπου, εμφανίζεται η μικρή Αντιγόνη πιασμένη στο δίχτυ, για να χλευάσει τη δεινότητα του ανθρώπου. Στο «αμφινοώ» του Σοφοκλή ο Σεφέρης βλέπει ένα πέρασμα από σκοτάδι και φως:
Στόλισε τα μαλλιά σου με τα” αγκάθια του ήλιου,
σκοτεινή κοπέλα, (Π 228)
θα ειπεί αργότερα στην Κίχλη για την ιδική του Αντιγόνη. Αυτόν τον καημό του ανθρώπου, που δεν έχει θεραπεία θα τον τραγουδήσει με πολλούς τρόπους. Την εικόνα της ανθρώπινης αδυναμίας θα την εντοπίσει στην επιθυμία της ίδιας της φύσης.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Ο Νηφομανής, σελ. 18
Ο διαρκής μεταπλασμός των όρων. Αυτό είναι το παιχνίδι του Οδυσσέα. Μα ο ο μέγας αλυτάρχης σ΄ αυτό το παιχνίδι είναι η ανάγκη, η κοσμική ανάγκη, η επιθυμία της ίδιας της φύσης. Το φθάσιμο στην Ιθάκη, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, δηλώνει πως ο Οδυσσέας μένει άνθρωπος. Αυτή είναι η βαθύτερη επιθυμία του:
Το βαθύτερο νόημα του νόστου δεν βρίσκεται στο ότι ο ήρωας ποθεί να εύρει την Ιθάκη, αλλά στο ότι λαχταράει να μη χάσει τον εαυτό του.
Δημήτρης Λιαντίνης, Χάσμα Σεισμού
Μα τότε, δίκαια θα αναρωτηθεί κάποιος άμαθος από την τακτική του Λιαντίνη, γιατί τόσο ταξίδι, γιατί και τέτοιος μεταπλασμός; Αυτό, καλέ μου, το απάντησε ο Ηράκλειτος:
και μεταβάλλον αναπαύεται…
Υπάρχει εδώ μια σκέψη αντίστροφη, έξω από αυτή που έχουμε συνηθίσει. Πάει ανάποδα στο ποτάμι όχι για να το νικήσει, μα για να μη νικηθεί. Να μην παραρυρθεί. Κι αν το παράδειγμα θυμίζει βαρκούλα στο νερό να λάμνει με όση δύναμη το νερό την σπρώχνει και να μένει ακίνητη, τότε να το πω και με τα λόγια του Λιαντίνη και του Μάρκου Αυρήλιου:
όρα, μην αποκαισαρωθής (Μάρκος Αυρήλιος)
[...] πρόσεχε, Καίσαρ! γιατί ο κίνδυνος να σε αποκτηνώσει το αξίωμα είναι μέγας. (Δ. Λιαντίνης, Πολυχρόνιο, σελ. 140)
Η αλλοτρίωση. Ο ξεπεσμός. Και το «προσέχετε μην κοιμηθείτε, θα σας πω μωρές»… Το αγώνισμα ο Λιαντίνης θα το περιγράψει σε πλείστα όσα σημεία του έργου του, είναι το αγώνισμα της ελληνικής αρετής. Δε γίνεται στα πέλαγα. Δε γίνεται με φελούκες. Μέσα μας διαδραματίζεται. Αγώνας εσωτερικός. Και αναγκαία αγώνας μοναχικός. Αφού μονάχος έρχεται ο άνθρωπος στη ζωή και μοναχός του φεύγει. Έτσι και το μακρύ της ζωής μας ταξίδιον. Ασυντρόφιαστο. Να όμως που και εδώ η αντίστροφη τακτική του Λιαντίνη έρχεται να μας εκπλήξει:
«Η Πηνελόπη δεν αποτελεί απλό οικοδομικό εράνισμα στο γενικό σχέδιο της Οδύσσειας. Εάν το κεντρικό πρόβλημα του έπους είναι η δραματική κίνηση του ήρωα πάνω από καταιγίδες και κατακλυσμούς, που μέλλουν να τον οδηγήσουν στην τελική του υπαρκτική αυτοβεβαίωση, την ίδια πορεία πρέπει να περπατήσει και η Πηνελόπη στη σιωπή και την απουσία (η άλλη μορφή των κινδύνων και των τεράτων) για να φθάσει στην ιδική της υπαρκτική αυτοβεβαίωση, στην επιστροφή του αγαπημένου.
Η Πηνελόπη, σύμφωνα με την ερωτική διδασκαλία του Rilke πρέπει να καταταχθεί στις «Απαρνημένες» και αξίζει περισσότερο από τον Οδυσσέα, τον ήρωα.»
Δ. Λιαντίνης, Έξυπνον Ενύπνιον, σελ. 195
Κι εδώ είναι εκ των ων ουκ άνευ να ακούσουμε τον ίδιο το Λιαντίνη να μιλά για τον Οδυσσέα και την Πηνελόπη:
Από τα τελευταία του λόγια στο Μαράσλειο, μια ανακοίνωση εξομολογητική όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος, που αφορά καθώς λέγει το κύκνειο άσμα του, τη Γκέμμα. Και λέει πως στη Γκέμμα υπάρχει ένα μελανό σημείο που το αποδίδει στο γεγονός ότι κάποτε ένας άνθρωπος προσπάθησε να τον βλάψει. Δεν είναι εδώ το σημείο που μας ενδιαφέρει, αλλά σε όσα ακολουθούν, με το Λιαντίνη να απαγγέλλει τη Μνηστηροφονία, δηλαδή απόσπασμα από την Οδύσσεια και λόγους του Οδυσσέα προς τους Μνηστήρες, που έβαλαν όσο εκείνος έλειπε στο μάτι τη γυναίκα του. Παραθέτω και το αρχαίο κείμενο που ακούμε στο ηχητικό ντοκουμέντο από το Λιαντίνη:
ΡΑΨΩΔΙΑ Χ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ
«ω κύνες, ού μ” έτ” εφάσκεθ” υπότροπον οίκαδε νείσθε δήμου από Τρώων, ότι μοι κατεκείρετε οίκον δμωήσιν τε γυναιξί παρευνάζεσθε βιαίως αυτού τε ζώοντος υπεμνάασθε γυναίκα, ούτε θεούς δείσαντες, οι ουρανόν ευρύν έχουσιν, ούτε τιν” ανθρώπων νέμεσιν κατόπισθεν έσεσθαι. νυν ύμιν και πάσιν ολέθρου πείρατ” εφήπται.»
Πώς συνδέεται η Μνηστηροφονία με το μελανό σημείο της Γκέμμας; Έλα μου ντε! Εδώ σε θέλω! Πάντως το ηχητικό ντοκουμέντο, που εδώ και καιρό παίζει στα ιντερνέτια, παρέσυρε κάποιους να συνδέσουν το ζήτημα με τον καθηγητή Μαρκαντώνη. Έχω πολλούς λόγους και στοιχεία να το αμφισβητώ. Σιγά μην καθόταν ο Λιαντίνης και μάλιστα σε ώρες που η ψυχούλα του – ως λέγει – ετοιμαζόταν να κάνει πανιά, να ασχολείται με το Μαρκαντώνη. Και σιγά μην αποτελεί μελανό σημείο για τη Γκέμμα η αναφορά στο Μαρκαντώνη και στη στάμπα του. Έχω ασχοληθεί με το θέμα παλιότερα, εδώ όμως δεν είναι η ώρα να σπαταλήσω χρόνο με το Μαρκαντώνη. Έχουμε τον Οδυσσέα και το Λιαντίνη να ασχοληθούμε. Και εν προκειμένω τους Μνηστήρες και την Πηνελόπη. Ας δούμε λοιπόν τι απάντησε η Πηνελόπη του Λιαντίνη, όταν σήμανε η ώρα και ήρθε ο καιρός:
[...]Ό,τι οι δυο μας ζήσαμε 26 χρόνους ήταν το δρύινο σκαρί του Οδυσσέα, σημαδεμένη μοίρα, δαιμονικό (με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου «δαίμων») παραμύθι. Είτε οι χρόνοι μας ήταν γελαστοί είτε λυπημένοι. Σπουδάσαμε την ευτυχία μας ζωγραφίζοντας μέρες και νύχτες στο δρόμο της μεγάλης επιστροφής. Ήταν η ίστορία μιας θάλασσας, όπως εκείνης των Κεχρεών, που κατακλύζει την ακρογιαλιά, το βράχο στο μπούρτζι, το δάσος αντίκρυ, το κορίτσι στον απέναντι λόφο που κοιμάται στο φως του φεγγαριού, την αντάρα της βροχής, τη θύελλα του ίμερου. Αγωνιστήκαμε να μεταλλάξουμε το θυμό της καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Και όλα με τήν ίδια αταραξία και βεβαιότητα του ίδιου θανάτου, που όταν θα ερχότανε, θάταν μόνο ένα άλλο παιγνίδισμα, ένας απλά διαφορετικός ήχος στην απεραντοσύνη του πελάγους. [...]
Ο Λιαντίνης δεν έχει πει όμως ακόμη το δικό του νόημα και περιεχόμενο στην τελευταία λέξη της Γκέμμας «αλήθεια». Κάποτε οι δείχτες του χρόνου θα γελάνε με πολλά ανεδαφικά και επιπόλαια που γράφτηκαν και ειπώθηκαν για την ζωή του, την κοινή μας πορεία και την πράξη του.*
Όμως και τότε δεν θα έχει αλλάξει κάτι.
Νικολίτσα Γεωργοπούλου – Λιαντίνη
Κηφισιά, 1 Ιουνίου 2006
*Είτε μπροστά σε μικρόφωνα και κάμερες από άγνωστους αυτοανακηρυσσόμενους τιμητές μας, είτε σε ορισμένα «δημοσιογραφικά» γραπτά, είτε στην ανωνυμία του Διαδικτύου.
Προλόγισμα στις Ώρες των Άστρων
Αυτά τα λόγια της Νικολίτσας Λιαντίνη αποτελούν αναπόφευκτη συνέχεια σε όσα προέβλεψε ο Λιαντίνης μιλώντας για μνηστήρες. Το ζητούμενο βέβαια δεν ήταν η «Πηνελόπη», έτσι κι αλλιώς και επί Ομήρου δεν ήταν τόσοι άντρες μαζεμένοι στο παλάτι του Οδυσσέα γιατί δεν έβρισκαν γυναίκα να παντρευτούν. Το βασίλειο ήταν ο στόχος. Και χαλίφης στη θέση του χαλίφη, που θα έλεγαν και οι σημερινοί. Γνωστά πράγματα, τα έχουμε και τα έχουμε ξαναπεί, ούτε με αυτά θα ασχοληθούμε εδώ. Πώς θέλησαν κάποιοι να οικειοποιηθούν τη δόξα του Λιαντίνη και έφτασαν σε αδιανόητα σημεία να καθυβρίζουν τη γυναίκα του Λιαντίνη, όπως καταγγέλλει και η ίδια, και προκειμένου να αποδείξουν πως εκείνοι είναι οι αληθινοί κληρονόμοι του λόγου του.
Ο Λιαντίνης όμως πρόλαβε να τα βάλει με τους Μνηστήρες πριν ακόμη αυτοί φανούν. Πριν εκείνοι ανακαλύψουν καν ότι υπάρχει Λιαντίνης. Όπως πρόλαβε να προειδοποιήσει και την ιδια τη γυναίκα του, επαναλαμβάνοντας συχνά στην καθημερινή τους ζωή τη φράση:
Νά “ξερες τι Οδυσσέας είμαι εγώ, Λου μου!
Πριν κλείσουμε το ταξίδι μας στον Οδυσσέα του Λιαντίνη, και που φυσικά δεν εξαντλείται από ένα αφιέρωμα έστω και εκτενές, αφού ο ομηρικός ήρωας έχει σημαδέψει απ” άκρη σ” άκρη το έργο του μα και τη ζωή του την ίδια, πχ ολόκληρα κεφάλαια στη Γκέμμα έχουν πρωταγωνιστή τον Οδυσσέα, το Κατά Κίρκην και η Κυκλώπεια, ανάγκη να παραθέσουμε δύο ακόμη αποσπάσματα, ένα από το Homo Educandus και ένα από τα Ελληνικά, βιβλία που δεν αναφέρθηκαν παραπάνω και ίσως ο αναγνώστης υποθέσει ότι εκεί δε συναντάμε τον Οδυσσέα. Λάθος μέγα. Ο Οδυσσέας δε λείπει από κανένα βιβλίο του Λιαντίνη. Ο Οδυσσέας είναι ο Λιαντίνης, όπως το έλεγε ο ίδιος, όπως το λέει και ο φίλος του ο Κορέλλας στο βιβλίο που εμπνεύστηκε από τη μονάκριβη φιλία μαζί του, κι όπως ήταν «Οδυσσέας» όλοι οι κολλητοί του, οι συντρόφοι του. Ολοζωής ταξιδευτής ο Λιαντίνης με το δρύινο σκαρί του Οδυσσέα, αυτό που επικαλείται η Λου του στο Προλόγισμα των Ωρών των Άστρων, δανειζόμενη στίχο δικό του από την Ιωνία:
«Στην Ιωνία να βλέπει κανείς
εσένα κι εμένα
και το μαύρο κεφαλοπάνι της γιαγιάς.
Να βλέπει το δρύινο σκαρί του Δυσσέα,
τη βεντέτα της πέτρινης Μάνης
και του Μάρκο Μπότσαρη τη Λάκα – Σούλι.»
Δημήτρης Λιαντίνης
Οι Ώρες των Άστρων (σελ. 88)
Εις επίρρωσιν λοιπόν παραθέτουμε:
Στη λαχανιασμένη πάλη του Οδυσσέα με τα φυσικά στοιχεία και τα ανθρώπινα τέρατα υποδηλώνεται συμβολικά ο αγώνας του να γνωριστεί με τους νόμους της φύσης για να πάει με το ρυθμό τους.
Το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα είναι ότι καταφέρνει να βγάζει την κάπα του γέρου, γιατί μεταχειρίζεται τη μαστοριά του ήλιου και ποτέ την άγαρμπη φούρια του βοριά.
Πίσω από την τακτική αυτή – το μόνο σταθερό σημείο στην ευέλικτη φύση του Οδυσσέα – κρύβεται όλη εκείνη η γνώση της φύσης, που μας περιγράφει ο προσωκρατικός στοχασμός. Και παράλληλα όλη εκείνη η άμετρη δύναμη του μετρημένου τρόπου του ανθρώπου που γνωρίζει να συνοδοιπορεί με το ρυθμό του κόσμου όπως ακριβώς εδίδαξαν οι Προσωκρατικοί.
Την πηγή ή την εστία αυτής της ακτινοβολούσας σοφίας και δράσης θα την λέγαμε μονολεκτικά ευλάβεια προς τη φυσική τάξη ή ευσέβεια προς τους θεούς.
Ο Οδυσσέας, τη στιγμή που έχει κιόλας τοξέψει τον Αντίνοο, τοξεύει και μια φράση στο υπόλοιπο ατάσθαλο σκυλομάνι
- Ω κύνες – ,
που είναι πολύ πιο φαρμακερή από τα φαρμακερά βέλη:
ούτε θεούς δείσαντες, οι ουρανόν ευρύν έχουσιν.
Το σημείο πάνω στο οποίο εντοπίζει την αιτία του ξολοθρεμού των μνηστήρων ο Όμηρος είναι το ίδιο σημείο πάνω στο οποίο στηρίζει τη λύση του δράματος των Μηδικών η ανθρωποφυσική ερμηνεία του Αισχύλου και του Ηροδότου. Μία είναι η διαφορά: ότι στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για μυθική σύλληψη ενώ στη δεύτερη για ιστορική πράξη. Ήλοι και τύποι, που λένε. Και δύσκολη πίστη.
Δημήτρης Λιαντίνης, Homo Educandus, σελ. 120
Ρίχνοντας γρήγορο βλέμμα πάνω από τα έργα των ποιητών, το άγαλμα που βρίσκουμε να κάθεται στο θρόνο της παγκόσμιας λογοτεχνίας είναι ο Οδυσσέας του Ομήρου. Μαζί του δεν αντέχει να συγκριθεί άλλη νοητική εποπτεία.
Ούτε ο Οιδίπους του Σοφοκλή, ούτε ο Μωυσής του συγγραφέα της Εξόδου και των Αριθμών, ούτε ο Σωκράτης των πλατωνικών διαλόγων, ούτε ο Ιησούς του κατά Ματθαίον, ούτε ο πρίγκιπας Μύσκιν, ούτε ο πρίγκιπας Άμλετ, ούτε ο Δον Κιχώτης, ούτε ο Ναπολέων της Ηρωικής του Μπετόβεν.
Ο Οδυσσέας κλείνει με άρτιο πολύπλοκο και βαθύ, με αρμονικά αντιθετικό, με σύνθετο, με ρεαλιστικό και ιδεώδη, αλλά κυρίως με τον πιο απλό και τον πιο σοφό τρόπο τον τύπο του ιστορικού ανθρώπου, όπως αυτός άρχισε να διαμορφώνεται αμέσως μετά την εποχή των τελευταίων παγετώνων, 27.000 π.Χ., και όπως θα συνεχίσει να εξελίσσεται στο μέλλον. Ως τη στιγμή που ο ίδιος θα καταστρέψει τον εαυτό του πάνω στη γης.
Θα τολμούσα μάλιστα να ειπώ και πέρα από τη στιγμή εκείνη. Γιατί στο ταξίδι της ζωής όλοι οι σύντροφοι χάθηκαν. Ο Οδυσσέας όχι. Κι αν γίνει το ίδιο στο ταξίδι της ιστορίας και κάποτε ο άνθρωπος χαθεί, το κακό θα οφείλεται που δεν ελογάριασε την οδηγία του Οδυσσέα, Όπως δεν τη λογαριάσανε και οι σύντροφοί του στο Νησί του Ήλιου!
Το κακό θα οφείλεται που δεν μπόρεσε ο παγκόσμιος άνθρωπος σήμερα να στοιχηθεί στο ρεαλισμό και στην αλήθεια, στην εντιμότητα, στην ανθρωπιά και στην πειθαρχία, στη σοφία και στη σκληρότητα που κλείνεται μέσα σ” αυτή τη νοητική εποπτεία των ελλήνων. Και πώς αλλιώς! Σήμερα, βλέπεις, μέσα από την καταραμένη Βόρεια Αμερική, ο τύπος ανθρώπου που πέρασε στην ιστορία και πια την οδηγεί είναι ο εβραϊκός, ο σιωνιστικός, ο χριστιανικός τύπος. Και όχι ο ελληνικός, που η πιο αυθεντική του έκφραση είναι ο Οδυσσέας.
Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελ. 90

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Στο φως προτομή του Μ. Αλεξάνδρου




Η προτομή του Μ. Αλεξάνδρου ως προσωποποίηση του αυτοκράτορα Ηρακλείου 
εντοπίστηκε σε μια μαρμάρινη στήλη μέσα σε τρίκλιτη βασιλική.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ενέπνεε ακόμα και κατά την περίοδο του Βυζαντίου.

Ένας σπουδαίος αυτοκράτορας με νίκες κατά των βαρβάρων εισβολέων, ο Ηράκλειος, απεικονίστηκε από τους συγχρόνους του ως Αλέξανδρος. Το πορτρέτο βρήκε τώρα σε ανασκαφές στην Κύπρο η δρ Έλενα Προκοπίου, η οποία ανασκάπτει ένα σπάνιο βυζαντινό συγκρότημα στη θέση «Καταλύματα των Πλακωτών» Ακρωτηρίου Κύπρου, στη θέση των βρετανικών βάσεων.

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Το ελληνικό αλφάβητο και η εναρμόνισή του με την φύση


 
Η Αποκρυπτογράφησις των σημασιών των 24 Γραμμάτων του Αλφαβήτου
του Ηλία Τσατσόμοιρου.
 
Σύμφωνα με την επίσημη επιστήμη η γλώσσα είναι συμβατικό κατασκεύασμα κατά τις κρατούσες απόψεις ...
δηλαδή δεν υπάρχει ουδεμία σχέση των γλωσσικών φθόγγων και των τριών γραμμάτων με το φυσικό περιβάλλον.
 
Το βιβλίο αυτό, που πλέον έχει γίνει κλασικό, είναι η πρώτη σοβαρή και επιστημονικά εμπεριστατωμένη διερεύνηση της μη συμβατικότητας της γλώσσας. Με αυστηρά αποδεικτική μέθοδο αναδεικνύεται ως κύριο γενεσιουργό στοιχείο της ελληνικής γλώσσας η ελληνική φύση, την οποία η γλώσσα αυτή μιμείται κατά τρόπο μαθηματικό. Έτσι κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου φέρει σταθερή κωδική σημασία, την οποία εισάγει κυριολεκτικά ή μεταφορικά ως επί μέρους έννοια σε κάθε λέξη-έννοια που συμμετέχει π.χ. ρ = ροή (υγρών ή λόγου): ρ-εύμα, χείμα-ρρ-ος, ρ-ήμα, ρ-ήτωρ κ.λπ.).

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Το αρχαιότερο ρεπορτάζ για τη Θήρα!

Οι επιπτώσεις από την έκρηξη του ηφαιστείου σε αιγυπτιακή στήλη 3.500 ετών

  | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 08:00 | 
 
Η 40 στίχων επιγραφή της ονομαζόμενης «Στήλης της Καταιγίδας», στην οποία διαπίστωσαν ότι γίνεται λόγος για βροχή, σκοτάδι και θύελλα χωρίς διακοπή, φαίνεται πως συνδέεται με το ηφαίστειο της Θήρας
Το αρχαιότερο ρεπορτάζ για τη Θήρα!
 
 
Τις συνθήκες που επικράτησαν μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας φέρεται να περιγράφει ένα από τα αρχαιότερα δελτία καιρού που βρίσκεται χαραγμένο σε αιγυπτιακή στήλη από ασβεστόλιθο ηλικίας 3.500 ετών.

ΟΙ ΜΙΝΩΙΤΕΣ ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ!!


 
Ο ερευνητής δρ Μηνάς Τσικριτσής ανέσυρε από τα αρχεία του Μουσείου Ηρακλείου ένα εύρημα που αλλάζει τη γνώση μας για τον μινωικό πολιτισμό: το πρώτο ηλιακό ρολόι και αναλογικό υπολογιστή γεωγραφικού πλάτους και εκλείψεων, που προηγείται του μηχανισμού των Αντικυθήρων κατά 1.400 χρόνια. Είναι διαστάσεων πυξίδας, αλλά έχει και «γιγάντιο αδελφό»: το πασίγνωστο Στόουνχεντζ!


Αστρονομικό «γκάτζετ» του Μινωικού πολιτισμού εντόπισε έλληνας ερευνητής σε ξεχασμένα πλακίδια του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Τα παράξενα της εκστρατείας του Μ.Αλεξάνδρου και αυτά που δεν μας λένε τα σχολικά βιβλία ...




Ο Μακεδόνας στρατηγός, ο σπουδαίος ηγεμόνας, πέρασε στην Ιστορία και κέρδισε μία θέση στην αιωνιότητα καθώς κατάφερε να κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Αφού επικράτησε στην Ελλάδα, εκστράτευσε κατά των Περσών, πέρασε στη Μικρά Ασία και έφτασε μέχρι τις Ινδίες, υποτάσσοντας τους λαούς που βρέθηκαν στο δρόμο του.
Αυτό που τον έκανε όμως να ξεχωρίσει από άλλους μεγάλος στρατηγούς της αρχαιότητας ήταν πως οι κατακτήσεις του δεν άφησαν γεύση καταστροφής, αλλά δημιουργίας, μιας και ο ίδιος επέλεγε να σέβεται τις παραδόσεις και τα ήθη των λαών που κατακτούσε, ενώ τεράστιο ήταν και το πολιτιστικό έργο που άφησε πίσω του. Η πορεία του έφτασε σε εμάς μέσω των βιογράφων του αλλά και ιστορικών, είτε της εποχής του είτε μεταγενέστερων. Μεταξύ αυτών ο Παυσανίας, ο Σκύλακας, ο Αρριανός, ο Στράβωνας, αλλά και κάποιοι διφορούμενοι όπως ο Ψευδο-Καλλισθένης.

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Τα αρχαία ελληνικά επαναπρογραμματίζουν τον εγκέφαλο ριζικώς! Αυτός είναι ο λόγος που έβγαλαν τα αρχαία ελληνικά απο τα σχολεία !!!

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4ZYM-xFI4W9NteLYL8-xcYh15tteHcXgMijrVpu-XYhxIy17ufhSc4_kuN8ji_exiluvPB9GoeF1A6NjeQCiZ5Rte2wbXF2IBHIA4hKXYUfXiXqaxmsZaOHCGWIwUIqJRMQD8CQ9r6r4/s1600/Ellinki_1.jpgΓιατί οι Έλληνες δεν μαθαίνουν Αρχαία Ελληνικά
Τη συστηματική διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας προτείνουν ξένου καθηγητές, σαν θεραπεία σε δυσλεκτικά παιδιά.
Σύμφωνα με την θεωρία, του Καθηγητού της Φιλολογίας Eric Havelock η οποία στηρίζεται στον Πλάτωνα, το αρχαίο Ελληνικό αλφάβητο προκάλεσε πακτωλό αφηρημένων εννοιών στον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο, λόγω ενεργοποίησης του εγκεφάλου των χρηστών του.

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Επιτάφιος για… Guinness στην Ουρανούπολη

Δημοσιεύθηκε: 01/04/2014 09:25
epitafios1

Ξεχωριστό επίτευγμα αποτελεί ο Επιτάφιος που ετοιμάζεται φέτος για την περιφορά στην Ουρανούπολη, καθώς θα φτιαχτεί με 75.000 χάντρες, 4000 πέρλες και περίπου 20.000 χρυσάνθεμα-μινιατούρες, το μεγαλύτερο από τα οποία δεν ξεπερνά σε μέγεθος το νύχι του αντίχειρα.
Τέσσερις γυναίκες ξεκίνησαν το όλο εγχείρημα πριν από δέκα χρόνια, σε μια περίοδο που πολλοί τους έλεγαν ότι ένας τέτοιος Επιτάφιος δεν ήταν δυνατόν να φτιαχτεί. Αλλοι περίπου 80 κάτοικοι της Ουρανούπολης, άντρες, γυναίκες και παιδιά, στάθηκαν στο πλάι τους: τοποθετούν τις χάντρες και τα λουλούδια σε καρφιτσάκια, μια πολύ λεπτή και επίπονη εργασία, και στη συνέχεια τα παραδίδουν στις τέσσερις κυρίες, που τα κεντούν σε μοτίβα.
«Τα μοτίβα τα επιλέγουμε από βυζαντινά βιβλία και ευαγγέλια και τα χρώματά τους είναι βυζαντινά: βυσσινί, μπλε, χρυσό και ασημί. Τα περισσότερα από τα σχέδιά μας προέρχονται από το Άγιον Όρος. Ο φετινός Επιτάφιος θα είναι βυσσινί (οι χάντρες), ασημί (οι πέρλες) και λευκός (τα χρυσάνθεμα)» εξηγεί η Μαρία Σαββίδου.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Ξέρεις τι σημαίνει το όνομα σου; Διάβασε και μάθε!

Δεν έχεις τυχαία τ' όνομα σου», λέει μια αγγλική παροιμία. Και πραγματικά, ένας άνθρωπος χρωματίζει ένα όνομα και μερικές φορές, ένα όνομα παίρνει στο λαιμό του έναν άνθρωπο...

Ένα όνομα δεν είναι μόνο ένας όμορφος ή άσχημος ηχητικά συνδυασμός γραμμάτων. Συχνά έχει μια σημασία καισχεδόν πάντα, μια ιστορία. Συνήθως εκφράζει μια εποχή. Κι επηρεάζει τον χαρακτήρα μας ακόμα και τη ζωή μας.

Οταν ο Αριστοτέλης μας δίδασκε πώς να κατασκευάσουμε ένα...Αστρόπλοιο! Μια απίστευτη ιστορία συνωμοσίας και πόσα ακόμα δεν γνωρίζουμε ...


Ο Μέγας Δάσκαλος των Ελλήνων, ο Φιλόσοφος και πολυεπιστήμονας Αριστοτέλης, είχε κρύψει στο αριστουργηματικό του έργο, ΤΟ ΟΡΓΑΝΟΝ, ένα "μυστικό" που παρα λίγο να τινάξει στον αέρα ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως ...Ελληνική Ιστορία!


Γράφει ο Πύρινος Λόγιος

Αυτό το άρθρο, το χρωστούσα τόσο στον εαυτό μου χρόνια ολόκληρα, πάνω απο 23 τω αριθμώ, όσο και στον αγαπημένο μου Αριστοτέλη. Είναι μια κατάθεση ψυχής, για μια ιστορία που κάποτε με συγκλόνισε βαθύτατα. Το γιατί το έγραψα σήμερα και όχι πρίν, αυτό ειλικρινά δε μπορώ να το αιτιολογήσω. Ίσως γιατί βλέποντας απο μακρυά τον απελπισμένο αγώνα του Γένους μου, μη μπορώντας να κάνω και πολλά εκτός

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Το Πολυσύμπαν κερδίζει… έδαφος

Η ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων ενισχύει τη θεωρία των πολλαπλών Κόσμων
Το Πολυσύμπαν κερδίζει… έδαφος
Το Πολυσύμπαν ίσως τελικά δεν είναι απλά μια «τρελή» επιστημονική ιδέα


Κέιμπριτζ, Μασαχουσέτη 
Παγκόσμιο ενδιαφέρον έχει προκαλέσει η ανακοίνωση της ανακάλυψης των περίφημων βαρυτικών κυμάτων, ρυτιδώσεων στον χωροχρόνο που εμφανίστηκαν μια στιγμή μετά τη Μεγάλη Έκρηξη από την οποία προέκυψε το Σύμπαν. Η ανακάλυψη αυτών των κυμάτων προσφέρει στήριξη στη λεγόμενη θεωρία του πληθωρισμού, σύμφωνα με την οποία το νεογέννητο Σύμπαν πέρασε από μια φάση απότομης διόγκωσης.

Κοσμικός... πίνακας

Υπέρoxη εικόνα της «κόκκινης κηλίδας» του Δία
Κοσμικός... πίνακας
Πραγματικά η εικόνα μοιάζει με ένα πίνακα ζωγραφικής. Credit: (NASA/JPL)


Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Ανακαλύφθηκε ο τάφος του Βασιλιά Οδυσσέα!!! Απίστευτο αρχαιολογικό εύρημα από ερευνητές!!!

arx

Πόρος, Νησί της Κεφαλονιάς, Ελλάδα. Ο τάφος του Οδυσσέα βρέθηκε και η τοποθεσία της θρυλικής πρωτεύουσας της Ιθάκης ανακαλύφθηκε εδώ σε αυτό το μεγάλο νησί που βρίσκεται κατά μήκος ενός καναλιού ενός μιλίου από το ξερό νησάκι το οποίο οι σύγχρονοι χάρτες αποκαλούν Ιθάκη.

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Νέα στοιχεία για το μνημείο (όπου ετάφη ο Μεγαλέξανδρος;) έδωσαν στη δημοσιότητα οι αρχαιολόγοι

Δημοσιεύθηκε: 18/03/2014 12:42
ΣΕΡΡΕΣ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΑΓΝΑΝΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΤΥΜΒΟ ΚΑΣΤΑ

Με κομμένη την ανάσα περιμένει η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα τις εξελίξεις της ανασκαφής στον λόφο Καστά της Αμφίπολης, όπου δεσπόζει το τεράστιο ταφικό μνημείο- μυστήριο, όπου πολλοί «ψιθυρίζουν» ότι βρίσκεται ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.